Gmina Iwaniska położona jest we wschodniej części województwa świętokrzyskiego, w powiecie opatowskim nad rzeką Koprzywianką.

Terytorium gminy obejmuje dwa pasma Gór Świętokrzyskich: Pasmo Wygiełzowskie (południowa część gminy) oraz Pasmo Iwańskie (północno-zachodnia i środkowa część gminy). Wschodnia część znajduje się w obrębie Wyżyny Opatowskiej, stanowiącej północno – zachodnią część Wyżyny Sandomierskiej. 

Powierzchnia gminy wynosi 105 kilometrów kwadratowych , zamieszkuje ją ok. 7 200 osób. Do gminy należy 27 sołectw. Siedzibą gminy jest miejscowość Iwaniska.

Iwaniska to osada, której początki sięgają 1403 roku kiedy to położono kamień węgielny pod budowę tutejszego kościoła parafialnego. Przez kilka stuleci osada nosiła nazwę Unieszów. 

Miejscowość rozwijała się dzięki dogodnemu położeniu na szlakach handlowych i odbywającym się targom i jarmarkom, ściągających kupców z różnych stron kraju. Na początku XVI wieku Iwaniska występują już jako miasto, a pod koniec wieku liczyły ok. 1600 mieszkańców, w tym również osoby wyznania mojżeszowego. Około 1552 roku ówcześni właściciele Iwanisk, zwolennicy reformacji przekształcili kościół w zbór protestancki. Właścicielami miejscowości w XIX wieku była rodzina Łempickich. Na początku XX wieku dobra Planta - Iwaniska przeszły w posiadanie rodu Dzierżykraj – Morawskich, w których rękach pozostawały do 1945 r. W czasie I i II wojny światowej Iwaniska zostały zniszczone w znacznym stopniu. Na przełomie 1944-1945 roku przechodziła przez gminę linia frontu. Ludność wysiedlono, a miejscowość została zniszczona. Po zakończeniu działał wojennych przystąpiono do odbudowy osady. Liczba mieszkańców Iwanisk w 1946 r. wynosiła zaledwie 700 osób. Dzisiaj Iwaniska liczą około 1300 mieszkańców.

Miejscowość rozwijała się dzięki dogodnemu położeniu na szlakach handlowych i odbywającym się targom i jarmarkom, które ściągały kupców z różnych stron kraju. Na początku XVI wieku Iwaniska występują już jako miasto, a pod koniec wieku liczyły ok. 1600 mieszkańców, w tym również osoby wyznania mojżeszowego. Historycy podają, że w latach 80-tych XVI stulecia Iwaniska posiadały ratusz, 36 domów w rynku oraz ok. 200 poza nim. Okoliczne rzemiosło było reprezentowane przez 6 kowali, 9 szewców, 6 rzeźników, 4 prasołów, 5 tkaczy, 4 kuśnierzy, 4 kołodziejów, 3 krawców, 7 piekarzy, 2 bednarzy, 2 ślusarzy, 2 sukienników, 2 kapeluszników, 2 piwowarów, stelmacha, stolarza, łaziennika, 19 gorzelników oraz 3 przekupni i kilku handlarzy śledziami. Ok. 1552 roku ówcześni właściciele Iwanisk, zwolennicy reformacji przekształcili kościół w zbór protestancki. W początkach XVII wieku Iwaniska stały się własnością Sebastiana Ligęzy, podstolego sandomierskiego. Zbór kalwiński zlikwidowano, oddając kościół katolikom. Początkiem nowej epoki w rozwoju Iwanisk była chwila nabycia dóbr Iwańskich przez Krzysztofa Ossolińskiego. Rozwój ten zahamowany został przez potop szwedzki, a ostateczny cios zadał Iwaniskom najazd Rakoczego. W 1869 roku na skutek represji po upadku powstania styczniowego Iwaniska utraciły prawa miejskie i zostały zdegradowane do roli osady. Właścicielami miejscowości w XIX w. byli Łempiccy, zaś na początku XX dobra Planta - Iwaniska przeszły w posiadanie rodu Dzierżykraj – Morawskich, w których rękach pozostawały do 1945 r. W czasie I i II wojny światowej Iwaniska zostały zniszczone w znacznym stopniu. Na przełomie 1944-1945 roku przechodziła przez gminę linia frontu. Ludność wysiedlono, a miejscowość została zniszczona. Po zakończeniu działań wojennych przystąpiono do odbudowy osady. Liczba mieszkańców Iwanisk w 1946 r. wynosiła zaledwie 700 osób. Dzisiaj Iwaniska liczą ok. 1300 mieszkańców.

Najcenniejszy zabytek Iwanisk - kościół p.w. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej wybudowany na miejscu kościoła modrzewiowego, który spłonął 19 lipca 1898 r. Budowę nowego kościoła w 1899 r. w/g projektu A. Wieczorkowskiego, rozpoczął ks. M. Pinakiewicz, a dokończył w 1905 r. ks. Henryk Skowierżak Świątynię poświęcił Dziekan i prałat Kapituły Katedralnej w Sandomierzu ks. Wawrzyniec Szubartowicz w dzień odpustu 25.11.1905 r., konsekracji zaś dokonał bp. Marian Ryx w roku 1917.

- głównym źródłem dochodów mieszkańców gminy jest rolnictwo, ukierunkowane głównie na produkcję mleka i chów trzody chlewnej.
- według danych z 30 czerwca 2004 roku gminę zamieszkiwało 7136 osób
- według danych z 2004 roku gmina ma obszar 105,03 km kwadratowego, użytki rolne 76 %, użytki leśne 18 %, gmina stanowi 11,52 % powierzchni powiatu
- g?sto?? zaludnienia wynosi 67,9 osób na kilometr kwadratowy
- tablice rejestracyjne - TOP
- gmina w latach 1975-1998 by?a w województwie tarnobrzeskim - obecnie w świętokrzyskim

Struktura rolna w gminie:
- ilość gospodarstw i posesji ogółem - 2 937 w tym gospodarstw rolnych 2 643
- użytki rolne ogółem wynoszą - 8 367 hektara, w tym
  grunty orne - 6 117 ha, sady - 123 ha, łąki - 571 ha, pastwiska - 1 556 ha